Giorgio Vasari, niestrudzony biograf i badacz żywotów artystów swego czasu kilka stuleci temu w życiorysie Masaccia odnotował: „[…] odkrył, że malarstwo jest po prostu oddawaniem wzorów z natury, w takim rysunku i barwach, jakie zostały przez nią stworzone. Spostrzegł także, że ten, kto podąża za naturą, może być nazwany znakomitym […]”. Andrzej Borowski z całą pewnością należy do tego grona artystów, którzy oddając się swym znakomitym zamiłowaniom nauczył się przekładać formy otaczającego świata na płótno. I nie ma w tym żadnej hucpy, lecz przejmująca chęć oddawania rzeczy i miejsc takimi jakimi są w rzeczywistości. Przy użyciu dostępnych środków i bez zatracania ich głęboko skrywanego ducha, pozostającego co prawda poza wzrokiem, lecz dostępnego w sferze mentalnego i pozazmysłowego postrzegania. Rozległe widoki doliny Val d’Orcia i portowego Livorno są pełnym malarskiego popisu zachwytem nad pięknem tych malowniczych zakątków. Odzwierciedla się w nich z dużą siłą niemal fotograficzna prawda, którą artysta próbuje zawrzeć niczym w kadrach aparatu. Podobnie jak to uczynił przedstawiając włoskie ogrody, irysy odtajniające harmonijną doskonałość pod osłoną nocy, czy pnącą się wisterię za pomocą niespokojnej secesyjnej kreski. Echa te jak jaskrawe przebłyski występują z mniejszym lub większym nasileniem w jego dziełach, lecz mimo to cechuje je świeżość, subtelność i lekkość wyznaczona tym indywidualnym talentem w obrazowaniu tematów podsuwanych przez naturę.