Głowa to nie to samo co ciało. Filozofowie i naukowcy od stuleci zastanawiali się nad intuicyjnym przekonaniem wrodzonym każdemu człowiekowi o tym, że głowa i ciało to osobne sprawy. 

 

Francuski uczony René Descartes w XVII wieku głosił teorię dualizmu (kartezjańskiego!), w którym głowa funkcjonuje jako jednostka centralna, wielki komputer, siedzący na ramionach posłusznego ciała. Głowa, zdaniem filozofa, to miejsce, w którym przesiaduje ja, jaźń myśląca. Ciało to zaledwie maszyna, sterowana poleceniami wydawanymi odgórnie. Podtrzymywane przez kolejne pokolenia myślicieli, poglądy kartezjańskie stały się dominującym wyobrażeniem o naturze ludzkiej. Gdyby jednak ci, skądinąd genialni mężczyźni, zapytali się kobiet o zdanie, zrozumieliby od razu to czego nauce odkrycie zajęło jeszcze wieki, że zgubienie głowy to nie koniec świata! 

 

Choć jest ona doskonałym instrumentem, potrafiącym analizować i interpretować miliardy informacji, to jednak portalem do głębokiej intuicyjnej wiedzy jest nasze ciało. Nasz cały ludzki sposób myślenia jest w swojej naturze metaforyczny, a kontekstem, w którym powstają metafory jest ciało. Przyszłość jest przed nami, przeszłość za nami, władza na górze, poddańczość na dole, szalejemy kiedy wychodzimy z siebie, a kiedy rozstajemy się z ukochanym pęka nam serce. Poznanie siebie i świata jest w swej naturze ucieleśnione!